lentilky.pl: POBYT W SZPITALU

W szpitalu spędziliśmy z Juniorem 5 upalnych dni.
Cały czas byliśmy razem w standardowym dwuosobowym pokoju z własnym węzłem sanitarnym.
Drugiego dnia wieczorem mieliśmy już towarzystwo. Dołączył do nas mały Mikulašek z mamą - pierwszy "kamosz" Michała Artura.

fot. Katka Pierwszy kolega Michała - Mikulaš

     W szpitalu, który "oferuje wszystko" podczas pierwszej nocy można poprosić siostry z oddziału noworodkowego aby zajęły się Maleństwem.
Ostatecznie nie chciałam oddawać małego ale kiedy o 1:00 rozpłakał się już tak mocno, że ciężko mi było go uspokoić przyszła siostra i zaoferowała pomoc. Malec na karmienie został zwrócony mi o 4:00 rano:)
     W szpitalach, które odwiedziłam zawsze mówiono o ogromnym nacisku na karmienie piersią i działających tam "Ligach laktacyjnych". Ja nazwałam to brzydko "laktacyjnym gespato". Pielęgniarki chodzą i sprawdzają jak i kiedy karmisz (żeby przypadkiem nie pospać dłużej jak 3 godziny), doradzają, pokazują pozycje do karmienia, oferują pomoc.
     Ciekawym zjawiskiem było również codzienne sprzątanie naszego przybytku. Nie, że codzienne czy sprzątanie...ale ilość zaangażowanych w to osób oraz częstotliwość wykonywania tych czynności podczas dnia. Jedna pani od bielizny dziecięcej, druga od naszej, trzecia od pościeli, w międzyczasie ktoś wszedł i przetarł parapet (i to odbywało się dwa razy dziennie), popołudniu wkraczała pani zmywająca podłogi. Dla mojej współlokatorki również było to czymś nadzwyczajnym :)
        Do szpitala miałam spakowane dwie torby. Jedna moja, druga z rzeczami dziecka i kilkoma gadżetami dla męża. Większość rzeczy kompletnie się nie przydała.

Wszystkie nosiłyśmy szpitalne koszule. Swoich nawet nie wyciągałam. To samo z rzeczami dla dziecka. Oczywiście można było ubierać się w swoje rzeczy ale było tak gorąco, że przebierałyśmy się trzykrotnie podczas dnia a Panie uzupełniały naszą "szafę z garderobą" codziennie rano.

W pokoju miałyśmy do dyspozycji przewijak, wagę i wannę a także kosmetyki.

W pierwszych dniach przychodziły siostry z oddziału noworodkowego i pokazywały jak obchodzić się z dzieckiem, jak pielęgnować, kąpać. To oferowanie "wszystkiego" ma swoje plusy i minusy. Z jednej strony pokazują Ci co i jak wykonywać i robią to przy Tobie ale następnego dnia niezależnie od tego jak się czujesz musisz wykonać wszystkie czynności sama.

Ja koszmarnie czułam się następnego dnia kiedy minął szok i skończyły się wszystkie znieczulenia. Na noc zaoferowano mi środki przeciwbólowe.

     Cały czas byłam blada i dumna bo wszyscy zachwycali się moim dzieckiem mimo, że do najspokojniejszych to On nie należał.
     Pierwszego dnia weszła jakaś pani doktor z pytaniem "vy jste ta maminka s Polska?". Okazało się, że Pani doktor ma praktykantki ze Stanów Zjednoczonych - dwie młodziutkie dziewczyny, które przyszły obejrzeć noworodka. Zapytały czy mogą potrzymać bo nigdy nie miały tak małego stworzenia na rękach, zrobiły sobie zdjęcia z Juniorem i posypały mu komplementy. (Żałuję, że i ja im nie zrobiłam fotki).
     Moja współlokatorka powiedziała, że kiedy przyszła to myślała, że to dziewczynka.

Mąż przyjeżdżał codziennie zdając relację kto nowy dowiedział się o narodzinach Małego,

m.in. były to panie z baru mlecznego "u Rajfu", do którego często uczęszczaliśmy z kolegami z biura czy właściciel mieszkania, które zajmowałam.

No i mieliśmy jeszcze wielu gości.

Przyjechali Dziadkowie i ciocia.